ANNECE / Gülümsemeyi Anlatmalıyım Ona

GÜLÜMSEMEYİ ANLATMALIYIM ONA!

Senin varlığından ilk haberdar olduğumda gülümsedim. Önce dudaklarımdan yanaklarıma, yanaklarımdan kulaklarıma ulaşan bir tebessümün çizgisi oldun. Sonra kahkahanın neşeli tınısına karışıp gözlerime yaş oldun. Göz pınarlarımda asılı kalıp, gülümsemeden dolayı  şişmiş ve  mutluluktan kızarmış olan yanaklarıma serinlik oldun. Dudaklarıma kuraklığı terk ettiren ıslaklık oldun.  Sakın, insanlar sadece mutsuzken ağlar sanma kızım. Senin gibi mucizeler sayesinde insanlar mutluluktan da ağlar.

Akreple yelkovan birbirini kovalarken, tarihler birbiriyle yarışıp gece ve gündüz şafakta saklı bir aşkın birleşimini yaşarken, sen içimde günden güne büyümeğe başladın.  Sözlerin; hareketlerin ve de bedenime yaptığın farklılıklardı. Bunları aramızda şifreli bir konuşma olarak kabul edip çözmeye çalıştım. Acıktığımı hissedip, elim ayağım birbirine dolanmış bir şekilde kendimi buzdolabın içinde bulduğumda anladım ki, artık senin açlığın daha önemliydi ve senin için senin seveceğin şeyleri yemeliydim. Gülümsedim... Sonra gözüme ilk kestirdiğim anneannenin en sevdiğim fasulye yemeğini aldım. Ama tencereyi açmamla kapamam bir oldu. Çünkü sen bundan hiç mi hiç memnun kalmamıştın. Demek ki sevdiğim şeylerden senin için vazgeçmeyi öğrenmeliydim. Ekşittiğim yüzümü gülümseyerek şenlendirdim ve düştüm senin seveceğin yemeklerin peşine. Gözüme şahane görünen ve soğuk yemekten nefret eden ben  piyaz salatasını görüp iştahla kaşıkladığımda ve bunu anneannen görse “yok artık” diyerek şaşkınlığını ifade edeceğini düşünerek gülümsedim. Sevmediğim şeyleri sırf sen sevdin diye seveceğimi bilmek beni mutlu etti. Bu düşünceler arasında seninle olacak yarınları hayal edip gülümsedim. Sen henüz şeffafken ben seni bütün şeffaflığınla renklendirdim. Karşıma koyup gülümsettim. Minicik burnuna vurdum ve parmağımla belli belirsiz kaşlarını sevdim. Renkli, cicili bicili kıyafetleri giydirip, sen uyurken saatlerce seni izledim. Sen daha gelmeden ben seni hayatıma getirdim. Çünkü benimdin. Benimleydin. Mutfak camının pervazına yaslanıp karnıma sana sarılırmışçasına sarılıp gülümsedim.  Gülümsemek huzurlu olmak demekti.

Haftalar ilerledikçe senin gelişini gün gün saymanın değil de, haftalık saymanın daha hızlı ve sağlıklı olduğunu öğrendim.  Ne zaman bir hareket hissi olsa içimde "sen ne istiyorsun diye” sanki anlayacakmışım gibi elimi karnıma koyup seni dinledim. Seninle konuşmaya başladığımda içimde sadece benim hissettiğim hareketlerinle cevaplar verince, artık beni duyduğunu anladım. Seninle ilk konuşmamızı yaptığımızın mutluluğu ile gülümsedim. Bir akşam televizyon seyrederken, baban “kızım ne yapıyormuş orada?” diyerek sana seslendiğinde birden bire beni iteklediğin an anladım, sende benim gibi babanın kızı olacaktın . Baban senin oynayışını ilk hissettiğinde , onun gözlerinde gördüğüm ışıldak yıldızlarda izledim hayatımıza getirdiğin ışığın gücünü  ve gülümsedim… Sen benim mucizemdin ve dünyamızı aydınlatmaya geliyordun. Gülümsedim... Gülümsemek, bir aileye ait, sahip olmaktı.  

Herkes senin gelişine hazırlık yaparken, yıllarca acaba anneannenin ördüğü o güzel cici bebek hırkalarına ve elbiselerine yetişir misin? Diye düşünürken, yetişmiş olmanın mutluluğu ile anneannenin sana ördüğü ilk hırkaya, gözlerim dolu dolu bakarken gülümsedim. Anneannenin gözlerinde gördüğüm miniğinin gelişinin mutluluğu, mutluluğuma gökyüzüne uzanan basamaklar yükseltti.  Sen daha doğup büyümeden, hatta kokunu bile almadan, babanla yaşlanıp ak saçlarımızda dolaşan minik çocukların hayallerine gidip geldim. İşte yıllardır söylenen o cümlenin tam olarak ne anlama geldiğini o zaman anladım. Anne olup da geleceği görmek böyle bir şeydi. Anneme minnetle bakıp gülümsediğimde bir şey daha öğrettin bana kızım. Anneme ömrüm boyunca minnettar olacağımı ve onun hakkını hiçbir zaman ödeyemeyeceğimi.  Sen bana doğmadan öğretmeye başlamıştın. Anladım ki, hayatımız boyunca biz birbirimize hep bir şeyler öğretecek ve anlatacaktık. Tek bir sorumuz olacak ve tek bir cevabımız karşılıkla bu soruyu kucaklayacaktı.

"Anladın mı?"

"Anladım"